بررسی عوامل مؤثر بر طول مدت اقامت بیماران مبتلا به سندرم حاد عروق کرونر در بیمارستان امیرالمؤمنین دانشگاه علوم پزشکی زابل در سال 1393

مقدمه: افزایش مدت اقامت بیماران ضمن این‌که موجب افزایش هزینه‌های بیمار و بیمارستان می­شود، زمان بهبودی و توان‌بخشی بیمار را هم زیاد می‌کند. با توجه به کمبود مراکز درمانی، کارمند، امکانات، تجهیزات و هزینه­های روزافزون خدمات درمانی، بهینه کردن طول مدت اقامت و عوامل مؤثر بر آن اهمیت ویژه‌ای دارد. این مطالعه با هدف تعیین عوامل مؤثر بر طول مدت اقامت بیماران مبتلا به سندرم حاد عروق کرونر در بیمارستان امیرالمؤمنین دانشگاه علوم پزشکی زابل در سال 1393 صورت گرفت. مواد و روش ­ها: این مطالعه از نوع توصیفی – مقطعی است. نمونه­های پژوهش به روش نمونه­گیری تصادفی منظم انتخاب شدند. داده­های مورد نیاز از پرونده بیماران بستری شده در سال 1393 استخراج شد. برای جمع‌آوری داده­ها، از یک پرسشنامه محقق ساخته 29 گویه استفاده گردید. تحلیل داد­ه­ها توسط آزمون­های آماری آنالیز واریانس یک طرفه و تی مستقل صورت گرفت یافته­ ها: از 349  بیمار مورد بررسی 4/70 درصد مرد بودند. نحوه پذیرش 280 بیمار به صورت الکتیو بود؛ میزان طول اقامت این بیماران 30/6 روز کمتر از طول اقامت بیماران اورژانسی بود (001/0p≤). بین طول اقامت بیمار هنگام ترخیص شامل بهبودی، بهبودی نسبی  و فوت ارتباط معنی­ دار وجود داشت (001/0p≤). فاکتورهای سن، شغل، نوع بیمه، داشتن سابقه بستری و وضعیت بیمار هنگام ترخیص بر میانگین طول اقامت مؤثر بود. نتیجه ­گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، جهت کمک به  تخصیص بهتر منابع و تخت­های بیمارستانی و بهره‌وری بهینه از تخت­های موجود، باید اقداماتی جهت کاهش مدت اقامت بیماران به خصوص بیماران مسن از طریق توسعه مراکز مراقبت در خانه و خانه­ های پرستاری صورت گیرد.